15 წლისანი ვიყავით, როცა შეგვიყვარდა ერთმანეთი... მას დიდი წვლილი მიუძღვის ჩემს წარმატებაში - ეთერ ლიპარტელიანი

ამონარიდი მსოფლიო ჩემპიონ ეთერ ლიპარტელიანი ინტევიუდან ამბები.ჯისთვის

ლენ­ტეხ­ში და­ვი­ბა­დე. 8 წლის ასაკ­ში შე­ვე­დი ძი­უ­დო­ზე, რად­გან ძა­ლი­ან ცელ­ქი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, არ ვი­ცო­დი ენერ­გია სად და­მე­ხარ­ჯა, თა­მა­შით არ ვიღ­ლე­ბო­დი. ჩემ­თან ახ­ლოს იყო ძი­უ­დოს დარ­ბა­ზი და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად გა­დავ­წყვი­ტე ვარ­ჯი­ში და­მე­წყო. თა­ვი­დან გა­სარ­თო­ბად მი­ვე­დი, რა თქმა უნდა, იმა­ზე არც მი­ფიქ­რია, რომ პრო­ფე­სი­ულ დო­ნე­ზე გავ­ყო­ლო­დი ძი­უ­დოს ან ჩემი მო­მა­ვა­ლი მას­ზე ამე­წყო. ძი­უ­დო­ში ასამ­დე ბიჭი ვარ­ჯი­შობ­და და ერ­თა­დერ­თი გო­გო­ნა ვი­ყა­ვი. რამ­დე­ნი­მე წელ­ში მივ­ხვდი, რომ ეს გარ­თო­ბა არ იყო, არა­მედ უფრო მეტი... ბი­ძა­ჩემ­მა მალ­ხაზ ლი­პარ­ტე­ლი­ან­მა შე­მა­ტყო, რომ მო­ნა­ცე­მე­ბი მქონ­და და გა­და­წყვი­ტა თბი­ლის­ში წა­მო­ვეყ­ვა­ნე. დედა წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო (სამი დედ­მა­მიშ­ვი­ლი მყავს - ერთი ძმა და 2 და), არ უნ­დო­და ჩემი თბი­ლის­ში გაშ­ვე­ბა, ძნე­ლია, მშო­ბელს შვი­ლი მო­ა­ცი­ლო და შორს წა­იყ­ვა­ნო. დე­დას მი­აჩ­ნდა, რომ ძი­უ­დო გო­გოს საქ­მე არ იყო, უნ­დო­და ცეკ­ვა­ზე მევ­ლო ან სხვა სპორ­ტით დავ­კა­ვე­ბუ­ლი­ყა­ვი. მათ შო­რის, ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბიც - ნა­თე­სა­ვე­ბი, მე­ზობ­ლე­ბი, ყვე­ლა­ნი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, ქალს რა უნდა ძი­უ­დო­ში, ეს კა­ცე­ბის სპორ­ტია და თავი და­ა­ნე­ბეო. ჩემ­თვის გული რომ აეც­რუ­ე­ბი­ნათ, იმა­საც მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ სხე­უ­ლი და­მი­მა­ხინჯდე­ბო­და, ვერ გა­ვიზ­რდე­ბო­დი და ა.შ. მამა იმ დროს ეს­პა­ნეთ­ში ცხოვ­რობ­და და იქი­დან მგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და, ხელს მი­წყობ­და და ცდი­ლობ­და სპორ­ტის­თვის თავი არ და­მე­ნე­ბე­ბი­ნა. მეც ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და ოჯა­ხის და დე­დის და­ტო­ვე­ბა, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ჩემი მიზ­ნე­ბი და ოც­ნე­ბე­ბი მაძ­ლი­ე­რებ­და - იმ­ხა­ნად უკვე მსოფ­ლიო და ოლიმ­პი­ურ ჩემ­პი­ო­ნო­ბა­ზე ვფიქ­რობ­დი და ამ მიზ­ნებ­თან და ოც­ნე­ბებ­თან ერ­თად ვცხოვ­რობ­დი. არა­ვის ვუს­მენ­დი და მა­ინც ჯი­უ­ტად მი­ვი­წევ­დი წინ, მინ­დო­და ამ სპორ­ტში ჩემი სი­ტყვა მეთ­ქვა და სა­ხე­ლი და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ეს გა­მო­მი­ვი­და და დღეს ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მე­უბ­ნე­ბა, აი, რომ გიშ­ლი­დით, არ გვინ­დო­და ძი­უ­დო­ზე გევ­ლო, მად­ლო­ბა ღმერ­თს, არ დაგ­ვი­ჯე­რე და შენი გა­ი­ტა­ნეო.

"მას დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში"

10 წლი­სა წა­მო­ვე­დი ლენ­ტე­ხი­დან, ბი­ძა­ჩემ­მა მი­მიყ­ვა­ნა ჩემს პი­რად მწვრთნელ­თან - კახა მოც­რა­ძეს­თან, რო­მე­ლიც დღემ­დე გვერ­დში მიდ­გას, იმ დღი­დან ერ­თად მოვ­დი­ვართ. კახა მას­წავ­ლე­ბე­ლი ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­და იმის­თვის, რომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სპორ­ტსმე­ნი გავმხდა­რი­ყა­ვი და მარ­თლაც, ეს ორი­ვეს ერ­თად გა­მოგ­ვი­ვი­და. რო­გორც იტყვი­ან, ჩემი თავი ვი­პო­ვე ამ სპორ­ტში. მინ­და გა­მოვ­ყო ჩემი მე­უღ­ლის - თე­მურ ნო­ზა­ძის დამ­სა­ხუ­რე­ბაც. ჩვენ ბავ­შვო­ბი­დან ერ­თად მოვ­დი­ვართ, 15 წლი­სა­ნი ვი­ყა­ვით, როცა შეგ­ვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი, მა­ნამ­დე ძა­ლი­ან კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით. თე­მუ­რიც სპორ­ტსმე­ნია და ჩვენ ერ­თმა­ნეთს ვუ­ზი­ა­რებ­დით გა­მოც­დი­ლე­ბას, სი­ხა­რულ­საც და მარ­ცხსაც, ვფიქ­რობ, ამა­სო­ბა­ში ჩვენ ერ­თმა­ნე­თი გავ­ზარ­დეთ. მას დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში. შარ­შან დავ­ქორ­წინ­დით, პირ­და­პირ ტა­ტა­მი­ზე მთხო­ვა ხელი.