"ხშირად დამცინოდნენ, ენა ჩემით ვისწავლე და შეცდომებს ვუშვებდი... ორსულობის მეოთხე თვეს დავიწყე კვება, მანამდე ლიმონზე ვიყავი" - ექსკურსია მილანის სახლში: რას ჰყვება ანუკი არეშიძე?

26-01-2025
სახელი არ არის მითითებული
Aa

"ინ­სტაგ­რა­მი­დან" თით­ქმის ერ­თთვი­ა­ნი გაქ­რო­ბის შემ­დეგ, ანუ­კი არე­ში­ძემ პრო­ფი­ლი აღად­გი­ნა. დი­ზა­ი­ნე­რი და თბი­ლი­სის მე­რის მე­უღ­ლე არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ სა­ქარ­თვე­ლოს დე­და­ქა­ლაქ­ში და­წყე­ბუ­ლი პრო­ტეს­ტის ფონ­ზე გაქ­რა. ანუ­კი დაბ­რუნ­და, მაგ­რამ მის მიერ გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბულ პოს­ტებ­ზე, კო­მენ­ტა­რე­ბის ველი ისევ გა­თი­შუ­ლია.

მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ანუ­კიმ გუ­შინ ინ­სტაგ­რა­მის "სთო­რი­ში" ნაძ­ვის ხის ფოტო გა­მო­აქ­ვეყ­ნა, რო­მე­ლიც სახ­ლში მორ­თო.

არა­და რამ­დე­ნი­მე თვის წინ, არე­ში­ძემ იუ­თუბ­ზე ვლო­გე­ბის სე­რია გა­ნა­ახ­ლა. "რო­გორც იქნა, გა­მო­ვე­დი ინ­ტრო­ვერ­ტუ­ლი ფა­ზი­დან" - ამ­ბობ­და დი­ზა­ი­ნე­რი.

რამ­დე­ნი­მე თვე­ში კი, ოქ­ტომ­ბერ­ში მი­ლა­ნი­დან ვრცე­ლი ვლო­გი გა­მო­აქ­ვეყ­ნა, სა­დაც კა­ხი­სა და მისი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რი­ას და მი­ლან­ში ცხოვ­რე­ბის პირ­ველ პე­რი­ოდ­ზე ჰყვე­ბა.

"რაც დი­ლას ადრე ად­გო­მა და­ვი­წყე, უფრო პრო­დუქ­ტი­უ­ლი ვარ. რა უნდა ვნა­ხოთ მი­ლან­ში?“ - ამ­ბობს ანუ­კი და გა­მომ­წე­რებს იმ სახ­ლს უჩ­ვე­ნებს, სა­დაც შე­უღ­ლე­ბის მერე ის და კახი ცხოვ­რობ­დნენ.

"მი­ლან­ში როცა ვხვდე­ბი და რო­დე­საც აქეთ მი­წევს გა­სე­ირ­ნე­ბა, აუ­ცი­ლებ­ლად გა­ვივ­ლი ხოლ­მე" - ჰყვე­ბა ვლოგ­ში და აგ­რძე­ლებს ამ­ბავს, რო­გორ გა­იც­ნო მა­შინ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლი და რო­გო­რი იყო რთუ­ლი ორ­სუ­ლო­ბის დღე­ე­ბი იტა­ლი­ა­ში.

- 2008 წელს ჩა­მო­ვე­დი მი­ლან­ში, რო­გორც მო­დე­ლი. ისე­თი ნაც­რის­ფე­რი იყო ყვე­ლა­ფე­რი. ვამ­ბობ­დი, ნეტა მალე გა­ვი­დეს სამი თვე, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დე. მერე გა­ვი­ცა­ნი კახა. პირ­ვე­ლი ერთი თვე, თვე ნა­ხე­ვა­რი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და, მო­კი­თხვა, მერე მივ­ხვდი, რომ მის­თვის მხო­ლოდ ის ადა­მი­ა­ნი არ ვი­ყა­ვი, მარ­ტოა ჩა­მო­სუ­ლი და ყუ­რა­დღე­ბა მი­ვაქ­ციო...

პირ­ვე­ლი ორი წელი აქ ვცხოვ­რობ­დით, ორ­სუ­ლო­ბა, მარ­ტო ყოფ­ნა, კახი სულ შეკ­რე­ბებ­ზე იყო, ბა­ზა­ზე რჩე­ბო­და. იმ მო­მენ­ტში ვერ ვხვდე­ბო­დი, რომ თურ­მე ცოტა რთუ­ლი იყო ჩემ­თვის, რად­გან საკ­მა­ოდ რთუ­ლი ორ­სუ­ლო­ბა მქონ­და. ორ­სუ­ლო­ბის მე­ო­თხე თვეს და­ვი­წყე კვე­ბა, მა­ნამ­დე სულ ლი­მონ­ზე ვი­ყა­ვი.

ქა­ლის­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი მო­მენ­ტე­ბი, რო­მე­ლიც აქ გა­ვი­ა­რე, ეს ქა­ლა­ქი რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო და ნე­ბის­მი­ე­რი სხვა ქა­ლა­ქი, ყვე­ლა მეყ­ვა­რე­ბო­და.

მერე ამ სახ­ლი­დან გა­და­ვე­დით, იქ სა­დაც ახ­ლოს იყო სა­ა­ვად­მყო­ფო. ყო­ველ 15 წუთ­ში სას­წრა­ფოს მან­ქა­ნის სი­რე­ნე­ბის ხმა მეს­მო­და. ბო­ლოს ვამ­ბობ­დი, ღმერ­თო, გა­მაძ­ლე­ბი­ნე, მაგ­რამ ვერ გა­ვუ­ძე­ლი და შე­ვიც­ვა­ლეთ ბინა.

ენა ჩე­მით ვის­წავ­ლე, ძა­ლი­ან ბევრ შეც­დო­მას ვუშ­ვებ­დი, ამის კომ­პლექ­სი მქონ­და, ხში­რად ამის გამო იცი­ნოდ­ნენ, დამ­ცი­ნოდ­ნენ, მაგ­რამ ამის მი­უ­ხე­და­ვად არ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ.

პირ­ვე­ლად პა­რიზ­ში წა­ვე­დი, მერე მი­ლან­ში და ბო­ლოს აზი­ის­კენ მე­ჭი­რა თვა­ლი, ია­პო­ნი­ა­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი და იქ გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა კა­რი­ე­რა. მაგ­რამ სულ სხვა­ნა­ი­რად წა­რი­მარ­თა ჩემი ცხოვ­რე­ბა. უცებ აღ­მოვ­ჩნდი ჩემ­თვის სრუ­ლი­ად უცხო გა­რე­მო­ში. მახ­სოვს, პირ­ვე­ლად თა­მაშ­ზე რომ წა­მიყ­ვა­ნა, ნა­პოლს ეთა­მა­შე­ბოდ­ნენ, ეს იყო შოკი. მთე­ლი სტა­დი­ო­ნი ინ­გრე­ო­და, ისე­თი ემო­ცი­უ­რი იყო ყვე­ლა­ფე­რი. ნე­ა­პო­ლის გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი აქ­ტი­უ­რობ­დნენ, ემო­ცი­უ­რე­ბი არი­ან, თან მი­ლან­ში იყო თა­მა­ში. ფეხ­ბურ­თი მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ პო­ზი­ცი­ებ­ზე ვინ სად თა­მა­შობ­და, ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი არ ვი­ცო­დი.

ორ­სუ­ლო­ბას სახ­ლში რომ მო­მი­წია ყოფ­ნა, სულ სე­რი­ალ „შუა ქა­ლაქს“ ვუ­ყუ­რებ­დი და ფეხ­ბურთს.

"იტა­ლი­ა­ში ყავა უნდა და­ლიო “ - ამ­ბობს ანუ­კი და იმ კა­ფე­ში შე­დის, სა­დაც ის და კახი პირ­ვე­ლად პა­ე­მან­ზე იყ­ვნენ.


FACEBOOK კომენტარები
სხვა სიახლეები