ემიგრანტის ისტორია, რომელიც ოჯახმა უარყო

მე დედა ვარ. დედა, რომელიც საკუთარ შვილებს მთელი გულით უყვარს და რომლისთვისაც მათი ბედნიერება ყველაზე მნიშვნელოვანია. მაგრამ მე კიდევ სხვა რამეც ვარ – ემიგრანტი დედა, რომელმაც ოჯახისა და შვილებისთვის უკეთესი მომავლის შექმნის იმედით დატოვა მშობლიური სახლი, ქვეყანა, ის გარემო, რომელიც ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი იყო.

14 წელი გავატარე ემიგრაციაში. ეს იყო წლები, სავსე მონატრებით, ცრემლებით და შრომით. ყოველდღე ვცდილობდი, გამეძლო, ვმუშაობდი დაუსრულებლად, რადგან ერთი მიზანი მამოძრავებდა – ჩემი შვილების ბედნიერება. ყოველი თვის ბოლოს ბანკში ფულის გაგზავნისას ვგრძნობდი, რომ ამ გზით მათზე ჩემი სიყვარული გადამქონდა. ვფიქრობდი, რომ ეს იყო დედობის გამოვლინება – მათთვის ყველაფერი მიმეცა, რაც შეეძლოთ ჰქონოდათ.

მთელი ეს წლები ერთი ოცნება მქონდა: დაბრუნება. დღეებს ვითვლიდი იმ წუთისთვის, როცა ბოლოს და ბოლოს კარებზე დავაკაკუნებდი და ჩემი ოჯახი სიხარულით მომეხვეოდა. ვფიქრობდი, როგორ გავხდებოდი მათი ყოველდღიურობის ნაწილი, როგორ გავუზიარებდი მათ თითოეულ წვრილმანს. მჯეროდა, რომ ჩემი წლები ემიგრაციაში აზრს მაშინ შეიძენდა, როცა ჩემს შვილებთან ერთად ვიქნებოდი.

და ეს დღე დადგა. საბოლოოდ დავგეგმე დაბრუნება – სიურპრიზი, რომელიც ჩემს შვილებსა და ოჯახს გაახარებდა. ავიღე ბილეთი და დილის ადრიან საათებში მივედი სახლში. დავაკაკუნე, სუნთქვაც კი შემეკრა, რადგან ის წუთი იყო, რომლისთვისაც 14 წელი ველოდებოდი.

კარი ჩემი მეუღლემ გამიღო. პირველივე წამში შევნიშნე მის თვალებში დაბნეულობა. სიხარულის ნაცვლად, მისი პირველი სიტყვები იყო: აქ რა გინდა? გული გამეყინა. მეგონა, ჩემი დანახვა ბედნიერებას გამოიწვევდა, მაგრამ ეს ასე არ ყოფილა.

მალე შვილებიც მოვიდნენ. მე მათი თვალებში სიყვარულს ვეძებდი, მაგრამ დავინახე მხოლოდ გაუცხოება. ჩემი ბავშვები, რომლებიც ჩემს გარეშე გაიზარდნენ, თითქოს უკვე სხვა სამყაროს ნაწილი იყვნენ. რატომ არ შეგვითანხმდი? რატომ დაბრუნდი? – ეს იყო სიტყვები, რომლებიც მათგან გავიგონე.

ყველაზე რთული ის იყო, რომ მივხვდი: ჩემი ოცნება და რეალობა ერთმანეთისგან ძალიან შორს იყო. ის სიყვარული, რომელიც ამდენი წელი ჩემს გულში თან დამქონდა, სულიერი კავშირი, რომლის დაბრუნებასაც ველოდი, მათში თითქოს დაკარგული იყო.

ერთი კვირა გავატარე სახლში. ეს იყო ყველაზე მძიმე კვირა ჩემს ცხოვრებაში. ყოველ ნაბიჯზე ვგრძნობდი, რომ ოჯახის ნაწილი აღარ ვიყავი. ვერ ვნახე ის სითბო და სიყვარული, რომელსაც მთელი ცხოვრება ველოდი. ყოველი მზერა, თითოეული სიტყვა მაჩვენებდა, რომ ჩემი ადგილი მათ ცხოვრებაში აღარ იყო.

ერთ კვირაში ისევ გავემგზავრე ემიგრაციაში. იმაზე მეტი ტკივილით წავედი, ვიდრე პირველად წამოსვლისას მქონდა. მაშინ მხოლოდ ჩემი ოჯახი დავტოვე, ახლა კი ვიგრძენი, რომ მათთან ერთად ჩემი სული დავკარგე.

გაკვეთილი ემიგრანტი მშობლებისთვის ეს ამბავი ჩემთვის არა მხოლოდ ტკივილი იყო, არამედ დიდი გაკვეთილიც. მივხვდი, რომ მხოლოდ ფინანსური მხარდაჭერა არ არის საკმარისი. ფული ვერ ჩაანაცვლებს დედობრივ სითბოს, დედის მკლავებს, დედის სიტყვებს. შვილებს ყველაზე მეტად სჭირდებათ დრო, ყურადღება და სიყვარული.

როცა შორს ხარ, ფიქრობ, რომ ფული, საჩუქრები და ფინანსური უზრუნველყოფა ყველაფერს მოაგვარებს. მაგრამ სინამდვილეში, ამ დროს თითოეული დღე, რომელიც მათ გარეშე გადის, ნელ-ნელა გაშორებთ მათ. სულიერი კავშირი ირღვევა და ხვდები, რომ დედის ადგილი ფულით ვერ ივსება.

ახლა, როცა ისევ ემიგრაციაში ვარ, ბევრს ვფიქრობ იმაზე, რაც გამოვიარე. ვცდილობ, შვილებთან უფრო ხშირად ვესაუბრო, მათ ყოველდღიურობაში ვიპოვო ადგილი, თუნდაც შორიდან. აღარ მინდა ვიყო მათთვის ფულის ტომარა, რომელიც მხოლოდ თვის ბოლოს ახსენდებათ. მინდა, ისევ ვიყო მათი დედა – ის, ვინც უსიტყვოდ უყვართ და ვისი არსებობაც მათთვის მნიშვნელობას არ კარგავს.

მიყვარს ჩემი შვილები მიუხედავად ყველაფრისა, ჩემი სიყვარული მათ მიმართ არ შეცვლილა. დედის სიყვარული უსაზღვროა და არაფერს ემორჩილება. მაგრამ ახლა ვიცი, რომ სიყვარულს გამოხატვა სჭირდება, სიტყვები სჭირდება, ჩახუტება სჭირდება. ემიგრანტო მშობლებო, გთხოვთ, გაითვალისწინეთ ჩემი გამოცდილება.

ნუ დაკარგავთ შვილებთან სულიერ კავშირს. ნუ მიეცემით იმ ილუზიას, რომ შრომა და ფული საკმარისია მათი სიყვარულის შესანარჩუნებლად. დაურეკეთ, უთხარით, როგორ გიყვართ, მოიკითხეთ მათი ყოველდღიურობა, გახდით მათი სიხარულისა და ტკივილის ნაწილი, თუნდაც შორიდან.

დრო გადის, შვილები იზრდებიან, და რასაც დღეს დავკარგავთ, ხვალ შესაძლოა ვეღარ დავიბრუნოთ. ემიგრანტის ცხოვრება რთულია, მაგრამ სიყვარული ერთადერთი რამ არის, რაც ჩვენს ოჯახებს აერთიანებს. გაუფრთხილდით მას, სანამ დრო გაქვთ.

მე ისევ შორიდან ვუყვარვარ ჩემს შვილებს, მაგრამ ახლა უფრო ვცდილობ, ეს სიყვარული მათ გულებამდე მივიტანო. ვიცი, რომ ჯერ კიდევ არ არის გვიან. დედობა ის გრძნობაა, რომელიც სიშორეს არ სცნობს, რადგან ის სულით გრძელდება.