"26 წელია, საქართველოში არ ვცხოვრობ... დიდი კარიერული ზრდა შემეძლო, მაგრამ ვთქვი, რომ ახალგაზრდობა შვილებს უნდა ვაჩუქო-მეთქი" - ილიას დედის რთული გზა ომიდან შვილის ისტორიულ წარმატებამდე

05-10-2024
სახელი არ არის მითითებული
Aa

"ამ წიგნ­ზე ხუთი თვე ვმუ­შა­ობ­დი. წიგნ­ში მო­თხრო­ბი­ლია ილია თო­ფუ­რი­ას დე­დის, ინგა ბენ­დე­ლი­ა­ნი-თო­ფუ­რი­ას და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბის ის­ტო­რია, რო­მე­ლიც აფხა­ზე­თი­დან იწყე­ბა და ილი­ას ის­ტო­რი­უ­ლი გა­მარ­ჯვე­ბით გვირ­გვინ­დე­ბა. ეს არის ერ­თგვა­რი მოკ­ლე საგა დიდი და დრა­მა­ტუ­ლი ამ­ბე­ბით - სო­ხუ­მი-ჭუ­ბე­რი-რუს­თა­ვი-ჰალე-რუს­თა­ვი-ალი­კან­ტე-კა­ლი­ფორ­ნია...

შეგ­ვიძ­ლია ვთქვათ, რომ ეს არ­და­ნე­ბე­ბის, ფსკე­რის მო­სინ­ჯვი­სა და მწვერ­ვალ­ზე ას­ვლის ამ­ბა­ვია, რო­მე­ლიც ერთი მხრივ ჩვენს მეხ­სი­ე­რე­ბას გა­აღ­ვი­ძებს და მე­ო­რე მხრივ, არა­ერთ ადა­მი­ანს მის­ცემს ძა­ლას," - აღ­ნიშ­ნავს გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძე.

ინგა ბენ­დე­ლი­ა­ნი-თო­ფუ­რია:

- ახლა 53 წლის ვარ, მაგ­რამ 21 წლის ვი­ყა­ვი, აფხა­ზე­თი­დან რომ წა­მო­ვე­დი. მა­შინ მარ­თლა არ ვი­ცო­დი, რომ ადა­მი­ან­ში უდი­დე­სი რე­სურ­სი არ­სე­ბობ­და, რომ­ლის შე­სა­ხე­ბაც თვი­თო­ნაც არა­ფე­რი იცის. ასე რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, სხვა­ნა­ი­რად ხალ­ხი იმ უდი­დეს ტკი­ვილს ვერ გა­უძ­ლებ­და... დე­და­ჩემს 19 წლის ბიჭი აფხა­ზე­თის ომში და­ე­ღუ­პა, მე ორ­სუ­ლი და დაქვრი­ვე­ბუ­ლი დავ­რჩი... მის­თვის ეს უდი­დე­სი ტრა­გე­დია იყო, მაგ­რამ მთე­ლი ძალა მო­იკ­რი­ბა და წინ გაგ­ვი­ძღვა. როცა დე­დას ვუ­ყუ­რებ­დი, ისეთ სიმ­ტკი­ცეს ავ­ლენ­და, მრცხვე­ნო­და, რომ მე­ტი­რა. ასე ერ­თმა­ნე­თის პა­ტი­ვის­ცე­მით, ან­გა­რი­შის გა­წე­ვით დე­და­ჩემ­შიც ის სა­ო­ცა­რი ძალა მო­ვი­და, თო­რემ შვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა, ეს ხომ სა­ში­ნე­ლე­ბაა?! მი­ნა­ხავს სიმ­წრის­გან ია­ტაკ­ზე გა­წო­ლი­ლი დედა, ად­გო­მაც რომ არ უნ­დო­და და არც ის, ვინ­მეს იმ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ენა­ხა, მაგ­რამ დგე­ბო­და, ძა­ლას მო­იკ­რებ­და და დე­დო­ბას აგ­რძე­ლებ­და...

სა­ქარ­თვე­ლო­ში შა­ო­სა­ნი დე­დე­ბი უდი­დეს ტკი­ვილს უძ­ლე­ბენ, გან­სა­კუთ­რე­ბით ომში და­ღუ­პუ­ლი შვი­ლე­ბის. ეს კი­დევ სხვა მას­შტა­ბის ტკი­ვი­ლია, მით უფრო, რომ ამის შემ­დეგ ქვე­ყა­ნას დღემ­დე და­კარ­გუ­ლი აქვს ტე­რი­ტო­რი­ე­ბი და მა­ინც ოკუ­პი­რე­ბუ­ლია... ასეთ დე­დებს, ოჯა­ხებს სამ­მა­გად მე­ტად სტკი­ვათ. ამას­თან, ჩემი ძმის საფ­ლა­ვიც და­კარ­გუ­ლია... დედა ახლა 70 წლი­საა, მაგ­რამ 8 თვეა, რაც დე­მენ­ცია და­ე­მარ­თა, 6-ჯერ ნა­ინ­სულ­ტა­რია და ხვა­ლაც რომ დაბ­რუნ­დეს სო­ხუ­მი, ალ­ბათ ამის აღ­ქმას ვე­ღარც შეძ­ლებს. მას­ში ჩუმ­მა და და­ფა­რულ­მა ტკი­ვილ­მა ეს შე­დე­გი მო­ი­ტა­ნა... 31 წლის წინ, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ რო­გო­რი ახალ­გაზ­რდა იყო... ჩემი ძმა სამ­ხედ­რო ოპე­რა­ცი­ის შეს­რუ­ლე­ბი­სას ჩემს მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად და­ი­ღუ­პა. მე­უღ­ლე 24 წლის გახ­ლდათ... ისი­ნი ერ­თად დაკ­რძა­ლეს... რო­დე­საც ამ თე­მა­ზე ვსა­უბ­რობ, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან სპაზ­მე­ბი მე­წყე­ბა, რაც აფხა­ზეთ­მა და­მი­ტო­ვა... 5 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძეს­თან წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას, ეს ყვე­ლა­ფე­რი სულ გა­მი­ახ­ლდა. იმ ეპი­ზო­დე­ბის, დე­ტა­ლე­ბის გახ­სე­ნე­ბა ჩემ­თვის სა­ოც­რად მტკივ­ნე­უ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. იმას, რა­საც სა­კუ­თარ თავ­ში ვბლო­კავ და ვცდი­ლობ, სიღ­რმე­ებ­ში არ ჩა­ვი­დე, წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას მო­მი­წია.


FACEBOOK კომენტარები
სხვა სიახლეები